Prędkość jak narkotyk
Znakiem dzisiejszych czasów jest pogoń... za pragnieniami, za szczęściem, za... no właśnie - dokąd i po co Ty się spieszysz? Co Tobie daje pośpiech?
Struś pędziwiatr! – Pamiętasz tego bohatera z kreskówki? W tym swoim pędzie był nawet zabawny – tak myślałam jako dziecko. A dziś sobie myślę, że struś codziennie pędził, żadnego ze swoich działań nie dopiął do końca. Pędził i można by uznać, iż nic z tego nie miał, prócz tego, że ta prędkość ratowała mu życie przed kojotem, poza tym tracił tylko energię i w oczach innych uchodził za śmiesznego.
Struś uciekał przed kojotem, a Ty w swoim pędzie przed czym uciekasz?
Dziś trochę będzie o prędkości i tempie. Czy czasem nie odnosisz wrażenia, że pędzisz w życiu i już sam nie wiesz, za czym tak gonisz?
Ostatnio wyjeżdżając samochodem z miejsca parkingowego, czyli jadąc kilka km/h, towarzysz podróży zadał mi pytanie: ”A co gdyby z taką prędkością poruszały się samochody, a Ty miałabyś pokonać dystans 400 kilometrów”? Odbyło się szybkie liczenie i kalkulacje wskazały, iż w 20 godzin przejechałabym ten 400 kilometrowy dystans. Szokująca ilość godzin w stosunku do kilometrażu, czyż nie? Odpowiedziałam jednak, że „zapewne kierowcy by się przyzwyczaili do takiej prędkości i może ludzie przestaliby się spieszyć, w końcu kiedyś taka prędkość była zadowalająca”.
To krótkie pytanie wywołało ciekawą dyskusję.
W trakcie życia można zaobserwować całe spektrum różnych postaw i zachowań ludzi uzależnionych od różnych substancji tj. alkoholu, narkotyków, nikotyny, medykamentów, kawy czy herbaty. Oczywiście, uzależnienie to temat rzeka, bo faktem jest, że uzależnić się można nie tylko od substancji psychoaktywnych, ale i od gier komputerowych, telefonów komórkowych, robienia zakupów, opalania się na solarium, pięknej sylwetki czy operacji plastycznych.
Uzależnienie powoduje, że styl życia człowieka koncentruje się wokół jego nałogu i przymusu zażywania czy wykonywania, tego z czym się zmaga, a to skutkuje ograniczoną bądź osłabioną zdolnością człowieka do jego normalnego funkcjonowania (bez uzależnienia). Oczywiście z upływem czasu nie zadowala już dawka startowa, potrzeba więcej i częściej. Czy z prędkością nie jest podobnie?
Pospolite powiedzonko mówi, że „apetyt rośnie w miarę jedzenia”. I tak jest zdaje się w wielu aspektach życia. Jeśli jako dziecko nauczyłeś się chodzić, to chcesz biegać. Jeśli zdobyłeś kartę rowerową, to czemu nie zrobić prawa jazdy? Jak jeździsz przeciętym samochodem, to pragniesz zmienić markę na taką, która będzie się lepiej prezentować i rozwinie zadowalającą Ciebie prędkość. Jak już szybko jeździsz, to dlaczego nie latasz? Coraz większe możliwości - lot paralotnią, samolotem, potem skok na spadochronie lub nawet lot w kosmos.
Poszukujemy coraz więcej bodźców, doznań, prędkości. Naturalne jest, że wraz ze wzrostem możliwości rosną potrzeby i oczekiwania.
Ale kiedy jest dobry moment, by przestać się spieszyć, zadowolić się tym, co już masz, co już posiadasz, co jest Twoje? Kiedy jest ta chwila, by docenić to, co jest wokół Ciebie i zwyczajnie się tym ucieszyć?
Porównując życie do jazdy na drodze, zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie jechał szybciej niż Ty. Czy za każdym razem podejmiesz wyzwanie, by przebić rekordy prędkości?
Na tej drodze, zwanej życiem znajdą się i tacy, którzy jadąc wolniej będą Cię prowokować do zwolnienia lub wyprzedzania. Zwolnisz czy wyprzedzisz? Gdzie jest granica Twojej prędkości? Czy masz w sobie gotowość by zwolnić?
Ja w swoim życiu włączyłam tempomat, nie czuję się prowokowana by przyspieszać, nie czuję potrzeby by zwalniać. Stała prędkość daje mi poczucie harmonii i spokoju, którego autentycznie potrzebuję, by nie przeżyć życia, a przeżywać je, doceniać każdą chwilę i to, co wokół mnie.
Nie ma nic złego w dużej prędkości życia, dążenia do szybkiego zaspokojenia zachcianek czy potrzeb. Znaczenie ma to, co zrobisz po zaspokojeniu tych potrzeb, bo to zdefiniuje czy jesteś strusiem pędziwiatrem czy człowiekiem zaspokojonym.
Menu
Adres
Wiejska 5, Kraków
31-462